do 12 nov St Mary

Zojuist lees ik in The Advocate dat de vergunningen voor fikkie stoken in 2015 al heel vroeg in het jaar noodzakelijk worden opgelegd. Normaal rond de kerst of pas in januari. En nu al half november. Heeft schijnbaar te maken met een extreme El Nino dit jaar. Die brengt hoge temperaturen en lange periodes van droogte met zich mee. Indrukwekkend hoor die berichten. 

En dat terwijl ik naar buiten kijk en de plassen rondom mn campert alleen maar groter zie worden. Het is vannacht gaan regenen en de vooruitzichten zijn dat het na middernacht stopt. 1 gordijnrail lekt, ik heb er maar n beker onder gezet. Als het zo blijft regenen zal ik er vannacht uit moeten om em te legen. Het dakrooster, mag absoluut niet afgesloten worden for my safety, lekt. Grote druppels de hele nacht en dag en komende nacht door. Op tafel, grond, bank en beddegoed. Water is niet te stoppen, zoekt en vindt altijd het laagste punt.

Ach het heeft ook wel wat, dat getik op t dak.

En het brengt mooie ontmoetingen met zich mee. Bij de Purple Possum, waar ik echt even n cappuccino met carrotcake moest gaan nuttigen, als excuus om op te warmen, had ik weer 2 mooie gesprekken. Eerst met een dame op leeftijd, die ondanks haar outdoor outfit er zeer gedistingeerd uitzag. Ze vroeg me waar ik vandaan kwam en vond het lovely om te horen dat ik uit Holland kom. Iedereen die ik gesproken heb, heeft een connectie met Holland. Zij had er familie wonen en had 2 keer de lange vliegreis gemaakt om over te komen. Ze vroeg me met welke maatschappij ik gevlogen had, voor als ze nog eens wilde komen. Ze was elke keer met n cruise mee gegaan. Rotterdam was ook aangelopen, maar het was, vertelde ze me, freezing cold en was ze niet van boord gegaan.

Het andere gespek vond plaats met een alleraardigste man. Hij kwam even lunchen en hoorde het gesprek wat ik had met de lovely lady. Hij vroeg me waar uit Holland ik kwam. Uit Rotterdam zei ik. Het werd een prachtig gesprek in korte tijd. Zijn ouders kwamen uit Utrecht en Haarlem. Ze kenden elkaar van school en ze vonden elkaar leuk. De vader van haar zag niets in die jongen en verbood omgang. Die jongen besloot om overzee te gaan om daar het geluk te zoeken. Hij kon kiezen tussen Zuid Afrika, Indonesië en Australië. Hij koos voor het laatste. Na zo'n 3 jaar dacht hij nog steeds aan haar en besloot haar een brief te schrijven met de vraag of ze al me iemand anders getrouwd was. Let wel, het duurde destijds 3 weken voor de brief in NL was. 2 dagen nadat hij de brief aan haar stuurde, ontving hij een brief van haar met dezelfde vraag. Hij heeft bijna 3 weken gewacht, zodat hij zeker wist dat zij zijn brief had ontvangen en stuurde toen een telegram met 1 vraag: 'wil je met me trouwen?' En zij stuurde een telegram terug 'ja!' 

Ze kwam naar Australië en samen hebben ze hier een goed bestaan opgebouwd, 6 kinderen gekregen en ik zat met de oudste zoon te praten in een lunchroom in St Mary, een vlek op de landkaart. Hij vertelde me meerdere keren in NL te zijn geweest, op zoek naar de geschiedenis van zijn ouders. Maar ook op bezoek bij zijn neven en nichten, oa in Rotterdam. Hij begreep volledig hoe het voelt om in een land aan de andere kant van de wereld 'thuis te komen' en je thuisland niet achter te kunnen laten.

Dit is toch n pracht verhaal.

Nog wat door pratende,  blijkt dat hij ook een mental worker is en met veel passie en plezier de mens met een psychiatrisch probleem ondersteunt. Hij was een rondje huisbezoeken aan het doen en kwam hier even lunchen. 

Van mij mag het de hele dag regenen, ik krijg geen genoeg van deze ontmoetingen!